Vandaag is het 23 november en vieren we de verjaardag van onze Social Media Manager, Charlotte! Hier is wat dit jaar haar geleerd heeft. Uiteraard met een goede dosis clichés maar zo kennen we haar... A little bit cheesy.
🥳 Hooray, it's my birthday!! 🥳
Wow, 31 jaar en ik heb het gevoel dat ik nog niet helemaal bekomen ben van 30 te worden! Wat een jaar, wat een rollercoaster... Ik heb samen met mijn lief een huis gekocht in Borgerhout en we zijn volop bezig met het te verbouwen tot ons droomhuis. Oké oké, we zijn het aan het làten verbouwene afbraak en planning waren al een relatietest genoeg (just kidding, baby, I love you).
Ik ben voor het eerst tante geworden van de schattigste en sowieso meest intelligente baby die deze wereld al gezien heeft (en dat zeg ik niet alleen omdat ik haar favoriete tante ben). Met haar geboorte werd onze familieband nog sterker, alhoewel ik er zeker van ben dat we elkaar als human shield zou gebruiken om haar te beschermen.
Maar er zijn ook moeilijke momenten geweest. Toen de lockdown begon en we met ons familiebedrijf DinnerGift onze inkomsten zagen wegslinken - want wie koopt er cadeaubonnen voor restaurants die niet eens open zijn? - werd onze creativiteit serieus op de proef gesteld. We hebben deze tijd gebruikt om een nieuw platform te creëren dat een groter publiek zou aanspreken. En hoe beter mensen aanspreken dan met iets wat de Belg als geen ander kan: goed gaan eten! TableFixr is nog maar enkele weken gelanceerd en het is fantastisch om te zien hoe enthousiast mensen over de app zijn. Zo'n bevestiging en erkenning kan je als ondernemer niet genoeg koesteren.
Maar met 30 worden (of 31) midden in een globale crisis, komt ook de grote vraag: durf ik door te blijven gaan of ga ik terug naar mijn 9-to-5 job waar ik zeker was van een goed loon maar waarbij ik mij elke dag uit bed moest sleuren? Waarbij ik leefde voor de klok die 17u sloeg. Of nog beter: vrijdagavond! Want het weekend wordt ons voorgeschoteld als het moment waar je eindelijk kan leven, eindelijk de sleur los kan laten. Maar dat moment gaat ook veel te snel voorbij en maandagmorgen hangt boven het hoofd als het zwaard van Damocles.
Dus vandaag vier ik dat ik doorgezet heb! Doorgezet, samen met mijn fantastische familie om toch te gaan voor dat droomleven. Ik sta op met goesting om te gaan werken. Oké, niet elke dag verloopt van een leien dakje en soms zie ik het even niet zitten - die lening moet toch elke maand afbetaald worden - maar ik heb zoveel zin in dit leven dat we aan het opbouwen zijn. Want ik geloof echt dat het leven je niet overkomt, maar dat jij je leven moet vormgeven. Ik probeer de moed te hebben om door te zetten, zelfs wanneer het zwaar is en wanneer iedereen roept om op te geven en de gemakkelijke weg te nemen. Maar waar ga ik zijn binnen 10 jaar als ik dat doe? Één ding is zeker, wat er ook gebeurt, ik heb tenminste geprobeerd. En om af te sluiten met nog één cliché:
Shoot for the moon. Even if you miss, you'll land among the stars.
